Er komt een jonge buitenlandse studente voor een massage. Ik kende haar naam, ze had ooit twee kadobonnen gekocht voor haar vriendinnen, maar niet voor zichzelf, daarom kon ik haar dossier niet vinden. Als ze eenmaal boven in mijn werkkamer een beetje ongemakkelijk zit om haar wens voor de massage te vertellen zegt ze: ‘je moet de politie bellen’ met een beetje verontschuldigende glimlach.
Ik vraag haar ‘waarom dan?’ Ze zegt: ’ik heb 1 maand lang 15 uur per dag gewerkt achter mijn laptop om mijn eindscriptie af te krijgen. ‘Ook in de weekends?’ vraag ik een beetje beduusd. ‘Ja, ook in de weekends en toen ik na drie en een halve week niet meer kon zitten ben ik op de grond op mijn buik liggend verder gegaan om mijn scriptie af te krijgen. Ik heb een misdaad begaan tegenover mijn lichaam, je moet de politie bellen’.
Ze kijkt nogal pijnlijk, ik nodig haar uit om de rest van haar verhaal staand te vertellen. Dat doet ze.
De massage duurde twee uur. Ze wilde meteen een nieuwe afspraak want de massage had goed uitgepakt, ze kon weer redelijk bewegen. Die tweede afspraak moest ze later afzeggen en een nieuwe afspraak is er nooit meer van gekomen, maar ik krijg een paar weken later een mailtje van haar met een bedankje:
“I am writing to let you know that unfortunately I was not in the position to visit your practice any more. However, you helped me a lot for which I am very grateful. I have been following your advice on hot foot baths and doing the small exercises you suggested. I wish you success in your work! When appropriate, I have been recommending your practice to my colleagues.
Kind regards, best of luck.”
Ik heb de politie maar niet meer gebeld.