Alweer een hele poos geleden rende ik met mijn zoon in de Delftse Hout. We hadden afgesproken om eens te kijken hoever we konden komen. Nou, we kwamen met wat moeite tot een kilometer of 7. Dat was nog in mijn goede tijd.
Waar ik het over wil hebben is wat mij opviel tijdens die ren.
Het begon allemaal zo:
Het is mooi weer en we hebben een leuke route uitgestippeld, dat die route mooi is kan ik -als we net van start zijn gegaan- goed zien, zelfs details ontgaan me niet:
Dat duurt een kilometer of twee, waarna ik merk dat de details minder worden en uiteindelijk wegvallen, ik zie alleen nog maar een rechte weg en ik weet welke kant ik op moet: 
Hoe verder we komen hoe kleiner mijn blikveld, ik zie nog maar een klein stukje van die weg en zo tegen het eind van onze exercitie zie ik diezelfde weg slechts nog vaag onder mij doorschieten:
Elke waarneming is verdwenen, behalve die van mijn eigen status: moe!
Je begrijpt het al: ik heb geen oog meer voor mijn omgeving, enkel en alleen omdat ik bezig ben met volhouden. . . . in het dagelijks leven heet dat ‘overleven’. Het deed me denken aan de vele mensen die de hele dag door ‘aan het rennen’ zijn. Oftewel ‘druk, druk, druk’ zijn.
Het is ’t moment waarop partners en vrienden beginnen te denken “waar is die aardige kerel, die leuke meid toch gebleven, waar ik het vroeger zo gezellig mee had?”
Tja op zo’n moment is die aardige kerel nog slechts met zichzelf bezig, aan het overleven, met één ding bezig. Het blikveld wordt ook hier steeds kleiner, het gemoed prikkelbaar, de nachtrust minder, pijntjes komen her en der op . . . . allemaal vrij logisch en verklaarbaar.
Tijd voor verandering!?! Ik zou zeggen ‘Ja’. Nu, zelf gekozen, of -wellicht over een paar jaar- gedwongen, met burnout een paar maanden op de bank als het lichaam keihard ‘nee’ heeft geroepen. Hoe dan ook, er komt een moment waarop je beseft dat het tijd is om hulptroepen in te schakelen. Je vrienden zullen zeker luisteren en anders kun je altijd nog een professional inschakelen . . . .
Mijn doel? Moe zijn . . . . . en toch vriendelijk en sociaal blijven! . . . . . . . het is nog niet gelukt. Ik blijf oefenen!
